მოგეხსენებათ რომ გასული წლის აგვისტოს თვეში რუსეთმა საქართველოზე კიდევ ერთი აგრესია განახორციელა, მისი ოკუპაციის მიზნით. მინდა მოგიყვეთ ონის რაიონში, კერძოდ კი სორტუანზე მცხოვრებ მოსახლეობაზე, რომლებიც ამ აგრესიის მსხვერპლი გახდნენ. ეს ადამიანები ერთხელ იყვნენ სისასტიკის მსხვერპლი, მაგრამ მასინ ეს სისასტიკე ბუნებრივმა მოვლენამ, კერძოდ, მიწისძვრამ გამოიწვია. ეს მიწისძვრა ოხდა 1991 წლის აპრილში უსახლკაროდ დარჩნენ და სოფელ ირიდან სორტუანზე ჩამოასახლეს.
გათენდა 2008 წლის 7 აგვისტო, შუადღისას სორტუანში სპეცრაზმი შემოვიდა, ძალიან შევშინდით, რადგან ოსეთსი გადასასვლელი გზა სორტუანზე გადის, ჩვენ კი არაფერი ვიცოდით მოსალოდნელ ომზე, გამოველაპარაკეთ, სპეცრაზმელებმა როგორც იქნა გვითხრეს თუ რა სიტუაცია იყო სამხრეთ ოსეთში. მოსახლეობა ძალიან შეშინდა. მოხუცები ამ ამბავს ძალიან განიცდიდნენ, ახალგაზრდებმა კარგად ვერც გააცნობიერეს თუ რა ხდებოდა, რადგან ომს არც არავინ ელოდა, ისინიც გვამშვიდებდნენ რა ომი, რის ომი. არავის ეგონა თუ რამე მოხდებოდა. არ გასულა 10-15 წუთი, გავხედეთ გზას, დავინახეთ სამხედრო მანქანათა ულევი რიგი. ამან ყველა გაგვაოცა. შევეცადეთ რომ დაგვეთვალა, 200 მანქანა იყო. თუმცა ბევრი დაგვრჩა მხედველობიდან. ცოტა ხნის შემდეგ ისევ გავხედეთ გზას. ამჯერად გზაზე უამრავი სამხედრო მანქანა და რამდენიმე ტანკი მიდიოდა. მთელი ღამე თვალი არ მოგვიხუჭავს. ტელევიზიიტ ვიგებდით ქვეყანაში განვითარებულ მოვლენებს. ძალიან აფორიაქებულები ვიყავით, 8 აგვისტოც გათენდა, სოფლები იბომბებოდა, ძალიან მკვეთრად ისმოდა აფეთქებების ხმა და გვეშინოდა. ეს დღეც როგორც იქნა გადავაგორეთ. გათენდა 2008 წლის 9 აგვისტო. ჩემი დის დაბადების დღე იყო, მივულოცეთ. ტრადიციულად ბებომ სამზარეულოში ფუსფუსი დაიწყო. ომი ცოტათი გადაგვავიწყდა. გასართობად მდინარეზე ჩავედით, რომელსაც ჯეჯორი ქვია და ჩემს სახლთან ახლოს ჩამოედინება. ცოტა ხანში თვითმფრინავების ხმა მოგვესმა, წამებში ისინიც გამოჩნდნენ და საშინელი ხმაც მოჰყვა, დავინახეთ მეზობელ სოფელ კომანდელისა და სოფელ ხირხონისის შუა, როგორ ისროდნენ თვითმფრინავები ბომბებს. მდინარეზე ერთი აჟიოტაჟი ატყდა. ყველა სახლებისკენ მირბოდნენ. შეშინებულები ვიყავით, შევედით სახლში, ბებომ ტელევიზორი ჩართო, რომ საინფორმაციო გადაცემისთვის გვეყურებინა. უცებ უცნაური ხმა მოგვესმა. გარეთ გამოსვლაც ვერ მოვასწარით, ვიყვირეთ თვითმფრინავი-თქო. მე, ჩემი და და ბებია ერთმანეთს ჩავეკარით. სულ რაღაც წამებში აფეთქების ხმაც გაისმა. ყველაფერი თავზე დაგვენგრა, ბებიას თავგანწირულმა საქციელმა გადაგვარცინა. ის ჩვენ გადაგვეფარა, მას კი მკერდის არეში ბომბის ნაჭერი მოხვდა, ბებო სასწაულად გადარჩა. ნანგრევებიდან გარეთ ძლივს გამოვაღწიეთ, სახლი დაინგრა, გარეთ კივილით გამოვარდით, ბებიაც და ჩვენც სისხლში ვიყავით ამოთხვრილები. ბებია ტკივილსაც არ ამხელდა. მხოლოდ თავგანწირვით კიოდა, ოღონდ ჩვენ გადავერჩინეთ და სხვას აღარაფერს ჩიოდა. სხვებიც ჩვენს მდგომარეობაში იყვნენ, ხეებს შევეფარეთ და უცებ ისევ გაისმა ის საშინელი ხმა. თვითმფრინავები წივილით მოდიოდნენ და ისევ ყრიდნენ ბომბებს. ყველა განწირულად ვკიოდით.
ტელეფონით ვეღარავის ვუკავშირდებოდით. მალე სასწრაფო დახმარებაც გამოჩნდა. ონის თავზე კი ისევ თვითმფრინავები ტრიალებდნენ. ჩვენ სარდაფებში შევიხიზნეთ მშიერ-მწყურვალ-შეშინებულები და ტკივილებისგან შეწუხებულები. ასე რომ, რუსეთის აგრესია საკუთარ თავზე განვიცადე.
ომი საშინელებაა...
(VI2 კლასი, გიორგი კიბაბიძე)
No comments:
Post a Comment