გათენდა 9 აგვისტო. დღე ჩვეულებრივად მიდიოდა. ხალხი სამსახურში წავიდა, მაგრამ ბოლომდე ვერ დაღამდა ეს დღე კარგად. ღამის 10 საათზე დაიწყო სროლა. თვითმფრინავები უფრენდნენ ჩვენს ბინას და ჭურვებს ყრიდნენ, რაც იმას ნიშნავდა, რომ რუსები ფოთში შემოვიდნენ. ატყდა დიდი პანიკა, ხალხი შიშმა მოიცვა, მეც ძალიან მეშინოდა. ყველანი ქვივით ჩავიდნენ და ერთად შეიკრიბნენ. ეს ღამე ხალხისათვის ძალიან მძიმე და მწუხარე იყო. იმ საღამოს სროლის შედეგად დაიღუპა მრავალი ახალგაზრდა და მოხუცი ადამიანი. ასევე იყო მეორე, მესამე დღესაც. მე იქ ჩემს დეიდასთან ვიყავი ჩასული დასასვენებლად, მაგრამ ის პერიოდი ჩემთვის ძალიამ მძიმე გამოდგა. ტელევიზორში ვუყურებდი, როგორ იხოცებოდა ხალხი, თუ როგორ იტანჯებოდნენ იმის გამო, რომ იხოცებოდა მათი შვილები, ნათესავები და თანამემამულეები. ვუყურებდი ახალგაზრდა ვაჟკაცების პატრიოტიზმს. ეშინოდა ყველას და ზოგი სად ადიოდა, ზოგი სად. მაგრამ იმედი მაქვს, რომ ასეთი რამ აღარ განმეორდება და მოვუწოდებ რუსებს, რომ საქართველოს თავი დაანებოს, რადგან ის ღვთისმშობლის წილხვედრი ქვეყანაა და ადრე თუ გვიან ის საბოლოოდ გამთლიანდება და გაბრწყინდება.
გვანცა კაპანაძე
No comments:
Post a Comment