...სადღაც შორს გასროლის ხმა მოესმა, ეგონა მკერდში მოარტყეს.... ჩაიმუხლა, მაგრამ უკნიდან მეგობრებმა მოკიდეს ხელი და წამოაყენეს. გზას განაგრძობდა და ცას უყურებდა: ღამდებოდა, თოვდა. ადრე, როცა ბავშვი იყო თოვლი ძალიან უყვარდა. ალბათ მის შვილსაც ეყვარება, როცა წამოიზრდება. არც კი გამომშვიდობებია ისე წამოვიდ, ეძინა და ალბათ უკანასკნალი შემთხვევა გაუშვა, რომ ბოლოჯერ ენახა მამა. წარსულზე ფიქრმა გაიტაცა... გაახსენდა დედა და მეუღლე გამომშვიდობებისას ჩუმად რომ იწმენდნენ ცრემლს, მამამ კი იარაღი მისცა და გამოუშვა.
ისევ გაისროლეს... მაგრამ ახლა უფრო ახლოს.
აღარ ჩამუხლულა... თითქოს ძალა მოემატა და მკერდში მოხვედრილ ტყვიას აჯობა. მეთაურმა გაჩერება ბრძანა. ყველა გაჩერდა. მგონი უკვე კოჯორში ვართ. როგორ გასულა დრო... სიცოცხლის ბობო წუთები მიფრინავს... დაღამდა. თოვდა. ირგვლივ უკუითი იყო. მეთ ურს რაღაც შეატყობინეს. მგონი მალე დავინახავთ სიკვდილს...
ნეტა ახლა თუ ძინავს? როგორ უნდა კიდევ ერთხელ ნახოს უკანასკნელად. უცებ გამოერკვა ფიქრებიდან, იარაღი მოამზადეთო - იყო ბრძანება. ახლა ნარტო იმათზე ფიქრობდა წითელი დროშით სამტროდ რომ მოდიოდნენ. გასროლის ხმა სულახლოს ისმის... მოდიან... სიბნელეა, მაგრამ მაინც ხედავს მოახლოებულ მტერს. არ ეშინია! არ გაიქცევა! მისი შვილი რომ გაიზრდემა მამით იამაყებს. დაძაბულობაა... ერთ-ერთმა ლოცვა დაიწყო: "უფალო იესო ქრისტე ძეო ღვთისაო..." იმეორებს თვითონაც და გრძნობს, რომ რაღაც ხდება, ძალა ემატება.
"უფალო იესო ქრისტე, ძეო ღვთისა...."
სიბნელეში მოახლოებულ მტერს ხედავს. ხედავრ, რომ რამდენიმეს შიშმა სძლია და უკან გაიქცა. ის მაინც იქ დგას შეურყევლად, ერთი ფიქრით: "მისი შვილი, რომ გაიზრდება, მამით იამაყებს". არსადაც არ წავა. არ გაიქცევა!
რაღაც ახალი ბრძანებაა... არეულობაა, ყვირილი...უკანვ ვიხევთ?! არა!
"უფალო იესო ქრისტე, ძეო ღვთისა...."
ადგილიდან არ იძვრის. მეთაური ყველას წასვლას უბრძანებს და ისიც მიცის. არავის არ ახსენდება, ყველა უკან იხევს. მარდო დარჩენა ელის... მარტო მოზღვავებულ მტერს ვერ გაუმკლავდება, მაგრამ ისევ ახსენდება: "შვილი, რომ გაიზრდება, მამით იამაყებს..."
მალე უკანასკნელი ჯარისკაციც ჩაუვლის გვერდს და მარტო დარჩება...
"უფალო იესო ქრისტე, ძეო ღვთისაო..." იმეორებს გულში. ხმაური სულ უფრო ახლოს ესმის... ყიჟინით მოდიან დამპყრობლები... უხარიათ,,, მასაც უხარია - თავისი სამშობლოსთვის კვდება.
ცაზე ალიონის ფერები აჟრიალდნენ... ნეტავ ეს არ მომხდარიყო... ნათლად დაინახა მოახლოებულნი და სახეზე ფერი შეეცვალა... გაფითრდა...
"უფალო იესო ქრისტე, ძეო ღვთისაო..." თქვა უკანასკნელად და მტრისკენ გაემართა. მხოლოდ ერთი იყო, მაგრამ მთელი საქართველო იბრძოდა მასში... გააფთრებული ვერაფერს გრძნობდა... მხოლოდ ტყვიის მოხვედრა იგრძნო შიგ გულში... ჩაიმუხლა...
"წითელი დროშით, მოღერილ ყელით
თეთრ ცხენზე მჯდომი ნაბიჯით ნელით
შემოდიოდა სიკვდილი ცელით!"
თენდებოდა და ისევ თოვდა...
ისევ გაისროლეს... მაგრამ ახლა უფრო ახლოს.
აღარ ჩამუხლულა... თითქოს ძალა მოემატა და მკერდში მოხვედრილ ტყვიას აჯობა. მეთაურმა გაჩერება ბრძანა. ყველა გაჩერდა. მგონი უკვე კოჯორში ვართ. როგორ გასულა დრო... სიცოცხლის ბობო წუთები მიფრინავს... დაღამდა. თოვდა. ირგვლივ უკუითი იყო. მეთ ურს რაღაც შეატყობინეს. მგონი მალე დავინახავთ სიკვდილს...
ნეტა ახლა თუ ძინავს? როგორ უნდა კიდევ ერთხელ ნახოს უკანასკნელად. უცებ გამოერკვა ფიქრებიდან, იარაღი მოამზადეთო - იყო ბრძანება. ახლა ნარტო იმათზე ფიქრობდა წითელი დროშით სამტროდ რომ მოდიოდნენ. გასროლის ხმა სულახლოს ისმის... მოდიან... სიბნელეა, მაგრამ მაინც ხედავს მოახლოებულ მტერს. არ ეშინია! არ გაიქცევა! მისი შვილი რომ გაიზრდემა მამით იამაყებს. დაძაბულობაა... ერთ-ერთმა ლოცვა დაიწყო: "უფალო იესო ქრისტე ძეო ღვთისაო..." იმეორებს თვითონაც და გრძნობს, რომ რაღაც ხდება, ძალა ემატება.
"უფალო იესო ქრისტე, ძეო ღვთისა...."
სიბნელეში მოახლოებულ მტერს ხედავს. ხედავრ, რომ რამდენიმეს შიშმა სძლია და უკან გაიქცა. ის მაინც იქ დგას შეურყევლად, ერთი ფიქრით: "მისი შვილი, რომ გაიზრდება, მამით იამაყებს". არსადაც არ წავა. არ გაიქცევა!
რაღაც ახალი ბრძანებაა... არეულობაა, ყვირილი...უკანვ ვიხევთ?! არა!
"უფალო იესო ქრისტე, ძეო ღვთისა...."
ადგილიდან არ იძვრის. მეთაური ყველას წასვლას უბრძანებს და ისიც მიცის. არავის არ ახსენდება, ყველა უკან იხევს. მარდო დარჩენა ელის... მარტო მოზღვავებულ მტერს ვერ გაუმკლავდება, მაგრამ ისევ ახსენდება: "შვილი, რომ გაიზრდება, მამით იამაყებს..."
მალე უკანასკნელი ჯარისკაციც ჩაუვლის გვერდს და მარტო დარჩება...
"უფალო იესო ქრისტე, ძეო ღვთისაო..." იმეორებს გულში. ხმაური სულ უფრო ახლოს ესმის... ყიჟინით მოდიან დამპყრობლები... უხარიათ,,, მასაც უხარია - თავისი სამშობლოსთვის კვდება.
ცაზე ალიონის ფერები აჟრიალდნენ... ნეტავ ეს არ მომხდარიყო... ნათლად დაინახა მოახლოებულნი და სახეზე ფერი შეეცვალა... გაფითრდა...
"უფალო იესო ქრისტე, ძეო ღვთისაო..." თქვა უკანასკნელად და მტრისკენ გაემართა. მხოლოდ ერთი იყო, მაგრამ მთელი საქართველო იბრძოდა მასში... გააფთრებული ვერაფერს გრძნობდა... მხოლოდ ტყვიის მოხვედრა იგრძნო შიგ გულში... ჩაიმუხლა...
"წითელი დროშით, მოღერილ ყელით
თეთრ ცხენზე მჯდომი ნაბიჯით ნელით
შემოდიოდა სიკვდილი ცელით!"
თენდებოდა და ისევ თოვდა...
No comments:
Post a Comment